Pierwotnie produkowane w Chinach, później także w Wenecji i Czechach. Koraliki wykorzystywane w Chińskich strojach dworskich w czasie panowania dynastii Qing (1644-1911). Rozpowszechniane w Ameryce, Afryce i Indiach w XVIII i XIX w. Nazwa „Padre” (z hiszp. „Ojciec”) związana jest z hiszpańskimi franciszkanami, którzy sami nosili te korale, a później spopularyzowali je wśród plemion indiańskich na Pd. – Zach. Ameryki Północnej. W Pn. – Zach. części Ameryki koraliki „Padre” stały się popularne dzięki francuskim jezuitom. Były one ważnym elementem ewangelizacji w Kanadzie. Tutaj nazywane „Chief Beads” czyli „Koraliki Wodzów”. Pierwsze koraliki „Padre” były matowe, w kolorze błękitnym lub odcieniu turkusowym. Później pojawiły się również białe, żółte, czerwone, zielone i czarne. Najstarsze świadectwo obecności paciorków „Padre” w Ameryce pochodzi z roku 1778, gdy angielski badacz kapitan James Cook pisał w swoim dzienniku, że trudno było zaopatrzyć się w futra od Indian, nie mając tych właśnie błękitnych koralików. Lewis i Clark również wspominali o koralikach „Chief”, jako bardzo ważnych w handlu z Indianami. Indianie mówili o błękitnych „Padre”, że „Są kawałkami nieba, które spadły na ziemię”. Przeciętna średnica około 9 mm
Nazwa „Manhattan” pojawiła się, gdy uznano , że ten typ korali został wykorzystany przez Holendrów w czasie zakupu wyspy Manhattan. Jednak gdy w roku 1626 doszło do transakcji pomiędzy Holendrami a, Indianami Lenape opisywane tutaj korale jeszcze nie istniały. Mogły to być ewentualnie pięciowarstwowe korale Chevron, które w tamtym okresie były produkowane w Holandii i na pierwszy rzut oka wykazują podobieństwo z tymi prezentowanymi na zdjęciu. W rzeczywistości nie ma żadnych dowodów na to, że Indianie otrzymali jakiekolwiek koraliki w zamian za wyspę Manhattan. Uważam więc, że bardziej właściwa jest inna nazwa, którą również nadano tym koralikom czyli „American Flag”. Te weneckie korale zaczęto produkować prawdopodobnie na początku lat 1800 do początku 1900. Występują w dwóch wersjach: białe oraz białe z wewnętrznym rdzeniem w kolorze ceglasto-czerwonym. Przeciętna średnica około 15 mm.